درخت، برگ‌هایش را با اندوه از دست نمی‌دهد؛ او حکمتِ سبک‌بالی و پذیرش را به نمایش می‌گذارد. در این عریان شدن، ضعفی نیست، بلکه شجاعتِ آشکار کردنِ اصالت خویش است. شاخه‌هایی که تمام بهار و تابستان زیرِ نقابِ سبز پنهان بودند، اکنون حقیقتِ استوار و بی‌پرده‌ی خود را به آسمان عرضه می‌کنند.
ما انسان‌ها نیز برگ‌هایی داریم؛ باورها، خاطرات و دلبستگی‌هایی که روزی به ما طراوت می‌بخشیدند، اما اکنون سنگینی می‌کنند. پاییز به ما می‌آموزد که رها کردن، پایان نیست، بلکه فرصتی است برای بازگشت به خویشتنِ حقیقی. این فصل، درسی در باب زیبایی‌شناسیِ فناست؛ دعوتی است به پذیرش این حقیقت که گاهی برای اوج گرفتن، ابتدا باید آموخت که چگونه به زیبایی فرو افتاد.
